''Buralara kadar gelen bizleriz, saygıyı hak ediyoruz.''
Eleme grubuna müthiş kötü başladık, son dakikalarda Selçuk İnan'ın friğiyle başlayan mucizeler serisiyle turnuvaya direkt gitmeye hak kazandık.
Turnuvadaki maçları tek tek ele alalım:
Hırvatistan: Kalemizde 19 şut görmüşüz, rakibe 37 kez orta fırsatı vermişiz, 2 top direkten dönmüş, bizden daha çok koşmuş. 1-0 mağlup olduk.
İspanya: Kelmizde 18 şut görmüşüz, rakip %61 topla oynamış, bizden daha çok koşmuş. 3-0 mağlup olduk.
İlk iki maçta stoperde Mehmet Topal ve Hakan Balta'yı tercih eden Terim, Emre Mor'u da sadece Hırvatistan maçının son 20 dakikasında oynatıyor. Orta sahası her halukarda kırılgan bir milli takım da ne hücuma çıkabildi, ne savunma yapabildi. Bunu özellikle söylüyorum çünkü daha ilginç ve detaylı istatistiklere bakıyoruz;
Hırvatistan maçına sağda Hakan Çalhanoğlu ve Gökhan Gönül'le başladık, göbekte de Mehmet Topal Hakan Balta ikilisiyle çıktık. Zaten hantal kalan bölgeyi destekleyici faktör Ozan Tufan da saçlarını tarayınca sonuç malumdu. Maç içinde buna bir önlem aldık mı? Sol taraftan Arda çıkıyor, Volkan Şen giriyor, ileriye zaten top taşıyamayan takımda Cenk Tosun yerini Burak Yılmaz'a bırakıyor.
Burada da İspanyolların maça nasıl hazırlandıkları, bizim de B planımızın olmadığı açıkça ortada: Bu defa atakların çoğunu sol bölgeden yiyoruz. Peki kadrodaki değişken ne? Cenk Tosun'un yerine Burak Yılmaz 11 başlıyor. Ne önlem aldık bile demiyorum çünkü o maçtaki olaylar için ayrı bir blog yazılır:
Arda'nın taraftara küsmesi ve stopere gömülmesi ama Fatih Terim'in oyundan almaması, ayakta bile duracak halimizin olmaması, hazırlık paslarıyla geçen son 20 dakika...
Gelelim turnuvadaki görece en iyi maçımız olan Çek maçına:
Çeklerin hücum kombinasyonundaki kısırlığı ayrı bir şans ama maçın büyük bölümünü sağ kanada sıkıştıran rakibe karşı Fatih Terim turnuvada bir ilki deniyor; maça sağda Emre Mor ve Volkan Şen'le başlıyor. Topu ayağımızda tutup adam eksiltebildiğimiz bir rakibe karşı da gayet etkili oluyor bu ve maçı aslında ilk 20 dakikada bitiriyoruz. Aynı şeyi diğer maçlarda yapsaydık değil demek istediğim, neden denemiyoruz ya da Fatih Terim bunu denemiyor.
Gelelim asıl mevzuya.
Fatih Terim, bundan yaklaşık 4 yıl önce Manisaspor maçının 82. dakikasında Galatasaray penaltı kazandığında Muslera'ya ''Git, kullan.'' demişti. Aslında o gün o penaltıyı yiyen ve bugün milli takımla iilk büyük turnuvasına çıkan Volkan Babacan'ın maçtan önceki bazı sözleri buna sebep olmuştu ama 4 yıl sonra onu milli takıma yükselten de Fatih Terim'in bu turnuvadaki sonunu hazırlayan şeydi; kibir.
Daha önceleri hep ''Başarı bizimdir, başarısızlık benim.'' diyen Teirm, son maçtan önce futbolcularından bazılarını açıkça hedef göstermekten çekinmedi. Başarı olduğunda bunu paylaşmak tevazu olmuyor, başarısızlığı da görmek lazım. Turnuvanın tartışmasız en kötü ilk iki maçını oynayan bi takımı eleştirince de bunu saygısızlık görmek, buraya kadar gelenin kendilerini olduğunu iddia etmek nasıl bir bakış açısı tartışılacak bi tarafı bile yok. Bu milli bir meseleyse bu primler normal midir? Şayet bu milli bir mesele değilse bu halkın koşulsuz desteğini beklemek nedir?
Şu çok konuşulan şu fotoğraf:
Üstteki fotoğraftaki Burak Yılmaz; attığı golden sonra o maçı galip bitirmesi gereken ve üst tura çıkmak için 2 maçın sonucunu bekleyecek olan bir takımın futbolcusu
Alttaki fotoğraftaki ise Robbie Brady; 86. dakikada takımını üst tura çıkaracak golü atan adam. Ne bir haber bekliyor, ne başka maçta ellerini açmış dua ediyor.
Bizim topçularımız hep duygusal olduklarından bahsedip duruyorlar. Bizim dışımızda herkesin robotik olmadığını düşünürsek işin içinde başka bir şeyler daha olmak zorunda değil mi?
Son cümleler de Fatih Terim'den gelsin o zaman:
''Biz bu turnuvaya ülke olarak iyi hazırlanamadık.''
Siz turnuva öncesinde düz koşularınızı ihmal ettiniz mi, belki ondandır bütün bunlar?